Αν δεν ήξερες ότι η ταινία είναι μυθοπλασίας πολύ πιθανόν να νόμιζες ότι βλέπεις ντοκιμαντέρ... Η "έκπληξη" της χρονιάς.Σκληρό και άμεσο. Σινεμά βεριτέ στα χνάρια της "Μάχης της Αλγερίας" του Τζίλο Ποντεκόρβο, χωρίς υπερβολή. Η δύναμη της εικόνας, της φωτογραφίας, του μοντάζ και συνολικά της σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας της Κάθριν Μπιγκελόου ξετυλίγουν μπροστά στα...
μάτια μας - για 125' - όλη τη φρίκη του πολέμου. Ο πόλεμος στο Ιράκ, μετράει συνεχώς πληγές που δεν κλείνουν. Θεωρώ - πέρα από την συγκλονιστική επιλογή της σκηνοθέτιδος, δραματουργικά να αναπαραστήσει τα γεγονότα της πλοκής ωσάν επρόκειτο για "ζωντανό ρεπορτάζ" στην πρώτη γραμμή πυρός, (με την "κάμερα στο χέρι") - ευφυέστατο το σενάριο του Μαρκ Μπόαλ (πολεμικού ανταποκριτή και σεναριογράφου στο Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΗΛΑ), καθώς διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή ως το φινάλε, με ένταση κι αγωνία συμπυκνωμένα σε κάθε καρέ και ατάκα - μέσα από έναν καταιγισμό απρόβλεπτων συμβάντων - γιατί απλούστατα είναι αληθινό. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει κανείς εκεί, εν καιρώ πολέμω. Ένας εφιάλτης, από ένα παιχνίδι - "κρυφτό" με το θάνατο. Ούτε φτιασιδώματα, ούτε μελοδραματισμοί.